De dure psycholoog

Ik heb zo’n goede psycholoog dat ik haar maar vier keer per jaar mag zien. En omdat het nu eigenlijk helemaal niet goed met mij gaat, moet ik af en toe naar een Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Zodat ‘ze’ je in de gaten kunnen houden. Goed bedoeld hoor. Daar niet van. Ik wil best een uur vrij nemen om met haar te praten. Maar het klikt niet. Dat kan. Gelukkig had mijn psychiater dat ook in de gaten. Of ik een andere SPV wilde. Ik knikte, terwijl ik eigenlijk alleen maar naar mijn dure psycholoog wil. Maar dat mocht niet. ‘Ik zie je weer in het nieuwe jaar’, zei de dure psycholoog. Ik knikte weer.

Op weg naar huis pinkte ik een traantje weg. Waarom kon ik niet gewoon zonder psychiaters, SPV’ers en psychologen. Gedoe.

Centrifuge in je hoofd

Kent u dat? Dat er iemand in uw hoofd een knopje bedient dat ervoor zorgt dat al uw gedachten door elkaar heen razen?
Dat er in uw hoofd een centrifuge aangezet wordt waardoor u onmogelijk kunt nadenken? Al uw afspraken, de agenda, de planning. Alles waar u normaal gesproken al moeite mee heeft, wordt dan een onmogelijke opgave.
Ik had het vandaag. Ik geloof niet dat ik er echt blij van werd. Druk. Dat wel. Vooral druk. En geïrriteerd. Omdat lang niet alles lukte wat ik wou.

 

Geluk is te koop

Voor korte duur dan.

Ik wilde niet nog een pil erbij. Stiekem probeerde ik af te bouwen. Of nou ja. Stiekem. In overleg met mijn psychiater hoor. Dat dan weer wel. Maar het ging niet. Ik was wiebelig, kon een avond huilen om geenideewat en kon me niet focussen.
Ik ben eigenlijk wel blij met mijn pillen. Elke avond neem ik ze met hangen en wurgen in, maar daarna ben ik blij dat ze erin zitten. Mijn pillen houden me bij elkaar. Ze zorgen niet voor de jus van het leven hoor. Als u dat soms denkt. De pillen zorgen ervoor dat ik naar mijn werk blijf gaan, dat ik niet zwaar depressief in een hoekje lig te huilen en dat ik ook nog wel kan genieten van dingen. De pillen zorgen ervoor dat ik mezelf niet bankroet koop. Want er is zoveel moois in de winkel en op het web. Er zijn weken dat er bijna dagelijks een pakje voor me komt. Mijn man weet dan al hoe laat het is.

Tijd om in te grijpen.

Ik heb zo’n man die niet mijn bankpas afpakt, of me in een hoekje scheldt als hij vindt dat ik teveel koop. Hij zegt alleen: ‘Ik vind het prima dat je iets leuks voor jezelf koopt schatje. Maar realiseer je wel dat geluk niet te koop is. De gelukservaring die je hebt, is van korte duur’.
Hopelijk is hij van lange duur. Mijn man. Ik hou van hem. Tot naar de maan en bladiebladieblabla.

 

Ga je nu al weg?

Mijn psycholoog mailde terug. Dat ze volgende week tijd voor me kon maken.

Eigenlijk begrijp ik niet dat zij nog steeds mijn psycholoog is. Ze is goed. Als zelfstandige zou ze veel meer verdienen. Zij is namelijk iemand die echt luistert. En daar zijn er niet veel van. Mensen die écht luisteren in plaats van te wachten totdat zij iets mogen zeggen.

Ooit kwam ik haar tegen op een feestje van een wederzijdse vriendin. Ze pakte op een natuurlijke manier haar tas en zei iedereen gedag. Ze deed vriendelijk, maar liet niet merken dat ze me kende. En ze reed weer anderhalf uur terug naar huis. Mijn vriendin verbaasd achterlatend:  ‘Ga je nu al weg?’

 

Het nadeel van een depressie

‘Jij bent niet zo van het praten, hé?’, meende een collega die voor mij redelijk nieuw is.

Het nadeel van een depressie is dat de mensen die jou leren kennen in een depressie, jou niet leren kennen. Ik kan van het praten zijn, maar ook van het zwijgen en observeren. Iemand die mij niet kent, kan denken dat ik altijd zo rustig ben.

Wacht maar. Tot ik weer een stuiterbal ben. Met mijn hoofd vol ideeën en mijn mond vol woorden. Ik voel me al iets beter. Opgelucht haal ik adem.

Tot overmaat

Tot overmaat van ramp blijk ik ook nog eens meer zin in zoet en chocola te hebben. Niet dat ik me er beter door voel. Integendeel. Ik voel me er tijdelijk niet slechter door. 

Het leven is al nodeloos ingewikkeld

Er is iemand verliefd op me. Ik voel het, ik zie het en ik merk het aan de vragen die hij stelt. Want hij vraagt niet. Hij zoekt bevestiging.
Dit hoort niet zo te zijn en het mag niet.
Omgekeerd ben ik niet verliefd. Niet op hem. Ik heb al een man.
En één is genoeg. Het leven is al nodeloos ingewikkeld. Laten we het simpel houden. Gewoon. Nu het nog kan onze levens niet overhoop halen tot we spijt krijgen.

Ik voel me vereerd en raar tegelijk.
Want Hoe.
Hoe kan iemand Mij nou Leuk vinden op Dit Moment.

 

Accepteer maar even

 

‘Je kunt nu even niets anders dan accepteren dat je je zo voelt’, tipte de psycholoog.
Ik probeerde het. Accepteerde. En eigenlijk ging het best. Een beetje.
Nu voel ik me weer kut hoor. Gelukkig wel zeg. Zo’n depressie is heus niet ineens over, als u dat soms denkt.

Verzetten heeft geen zin

‘Verzet je zinnen’, zeiden de mensen al toen ik 15 was en zwaar depressief. Inderdaad. Je verzetten tegen een depressie heeft geen zin, je kunt je zin beter verzetten. 

Ik kwam een bekende tegen voor de supermarkt. ‘Kom zo even op de koffie’, nodigde ik hem uit. Hij belde even later aan en at parelcouscous mee. Samen met mijn man dronk hij een fles wijn leeg. De bekende en ik delen onze liefde voor boeken, dus daar spraken we over. Ik verzette mijn zinnen. Nu is het huis weer voor ons. Ik probeer te lezen. Niet dat het lukt hoor. Ik heb geen zin. 

De zinnen van het leven

Omdat ik mijn pseudoniem zo mis.
Omdat ik niet durfde te schrijven dat ik afgelopen week zo depressief als een donut was.
Ik heb net een nieuwe baan. Ik heb een man en ik heb zelfs twee leuke kinderen. Ik heb vrienden, al was ik ervan overtuigd dat ik ze allemaal kwijt zou raken. De eenzaamheid sneed door mijn lijf. De depressie deed me lichamelijk pijn. Ik wist dat ik depressief was. Ik voelde niet dat het over zou gaan. Daarom verzet ik mijn zinnen. De zinnen van mijn leven. Ik verzet ze naar een pseudoniem.

Ik ben Maria. Zegt u maar u. Mevrouw de Vries.